Ku pokrzepieniu serc: o. Jerzy Chrzanowski „Pójść za Nim”

Z okazji Świąt Wielkanocnych przekazuję najlepsze życzenia odkrywania Krainy Pokoju i Harmonii we własnym sercu – ojciec Jerzy Chrzanowski – Pasjonista.

Konkurs literacki na opowiadanie o Rawie i Ziemi Rawskiej trwa do 5 maja. PRZECZYTAJ

PÓJŚĆ ZA NIM

nad moim dzieciństwem szumiały
świętokrzyskie jodły i buki
czasami wiatr giął ich gałązki
czy dla igraszki nie wiem
czy los istnienia wypełniając
nie wiem tym bardziej
zwłaszcza, że promienie słońca
chowając się za komfort horyzontu
potęgowały szarość zmagania

nad twoją młodością tańczyły motyle
bujały kolorowe nad łąkami marzeń
bywało, że walczyły o przetrwanie
smagane warkoczami burzy

nad naszym życiem unoszą się
tonacje rajskiego ogrodu
raz dur – raz moll
tworzymy wielkie improwizacje
wypełniając przestrzenie wolności
na miarę odkrywanej godności

OKRUCHY ŻYCIA

GŁOS I
Dziesiąta wieczorem. Telefon …
– Przepraszam, że tak późno.
– Nie szkodzi.
Poznaję. Dobra pani nauczycielka.

Mądra mama, taka co pamięta
o konfiturach na zimę
i o modlitwie dziecka.
– Co się stało ?
– Nasza Ania …
Przypominam sobie w jednej chwili,
wesołą dziewczynkę sprzed lat …
Słyszę szloch …
– Ania jest w klinice, w Warszawie,
teraz badania, później chemia …
niech się ojciec pomodli z dziećmi w kościele …

GŁOS II
Wracam ze szkoły,
zatrzymuje mnie mężczyzna w średnim wieku …
– Proszę księdza, niech się ksiądz zatrzyma !
– Co się stało ?
– Jestem nieszczęśliwy …
(no tak, znajdź teraz na ulicy w ciągu kilku sekund,
receptę na szczęście)
– A dlaczego nieszczęśliwy ?
Nachyla się do mnie, czuję alkohol …
– Odeszła ode mnie żona.
– A czy postawiłeś sobie pytanie …
dlaczego czujesz się nieszczęśliwy ?
– Nie !
– To sobie je postaw i odpowiedz szczerze.
Prawda, którą odkryjesz, będzie pierwszym krokiem
ku twojemu szczęściu.

GŁOS III
Otrzymałem list z Warszawy.
Pisze mój dawny uczeń:
– Jestem świadomy tylko rzeczy,
których dotykam codziennie,
głównie praca
z jej rozlicznymi problemami,
które absorbują do granic rozsądku.
Świadomość tego kim jestem:
mężem, ojcem, chrześcijaninem, człowiekiem
gdzieś się zgubiła …

może święta pomogą mi się otworzyć
i uświadomić sobie,
poukładać to wszystko
na odpowiednich półkach mojego „Ja”.
Zebrać tę „rozsypankę”,
wznieść się ponad własne słabości
i podnieść się,
jak Chrystus na drodze krzyżowej.
W moim przypadku do nowego życia,
zupełnie nowego, z nadzieją na przebaczenie.

REFLEKSJA

Nie miał racji pewien filozof,
który jako lekarstwo na ludzkie problemy
proponował kult bożka uciech i przyjemności.
Mitologiczny bożek miał uchronić człowieka
przed rozpaczą i poczuciem bezsensu życia.
Nie miał racji.

Nie mają racji systemy z obcych nam krain,
gdzie człowiek samotnie zmaga się
z własnym oczyszczaniem ze zła.
Nie mają racji, a przynajmniej są niepełne.

Nie będą mieć racji fałszywi prorocy,
którzy zaproponują nam kult złudnych wartości,
wylansowanych przez popkulturę.
Nie będą mieć racji !

Poeta podpowiada:
W labiryncie życia otwieram bramę
szyfrem doskonałym.
Przemierzam bruki i posadzki
dziewiczą ścieżką.
W labiryncie istnienia
otwieram tajemnice Boga i człowieka,
Krzyżem Nazarejczyka,
Kluczem do Krainy Pokoju.

Jezus jest ze mną:
nie chce, abym uciekał od problemów,
nie chce, abym je zastępował iluzją,
nie chce, abym problemy rozwiązywał sam.
Jezus podsuwa swoje ramię i mówi:
Jesteś dla Mnie ważny !
Kocham Cię takiego jakim jesteś !
Chodź ze Mną ! Nie sam !
Chodź ze Mną ! Nie z namiastką !
Chodź ze Mną ! Nie z iluzją !

I pójdziemy !
Nauczymy się chodzić jak dzieci,
po ścieżkach prawdy, dobra i piękna.
Będziemy upadać i powstawać
jak dzieci, które uczą się sztuki chodzenia.
Później przyjdą kolejne gościńce życia:
wiara, nadzieja i miłość ….
Ile tych kroków trzeba zrobić ?
Bóg wie najlepiej ! Zaufaj Mu i idź …
aż … do Nowego Życia !